Siedzę i pracuję nad czymś zawzięcie i z pełnym zapałem. Podnoszę na chwilę wzrok, patrzę na swojego meżczyznę, który leży na kanapie i ogląda jakiś film.

Łapie moje spojrzenie.

Uśmiecha się.

Ocho.

– No chodź tu – mruczy.

– Zajęta jestem – odpowiadam.

-Na chwilę, zaraz sobie wrócisz do tego swojego dziubania – uśmiecha się znowu.

No dobrze, na chwilę. I kładę się na nim otulając jego ramionami. Film wciąga. On wciąga. Chwila wciąga.

Dochodzi późny wieczór.

Cholera. Cały dzień. A to miała być chwila. Chwilunia. Momencik miziania.

NIE. Wpadłam w pułapkę.

***

Kot idzie.

– O, koteczek – zauważam.

Kot się zatrzymuje, patrzy na mnie i miauczy pytająco (naprawdę).

– Ocho, nie zjesz – mówi mężczyzna do kota

– No chodź tu na chwilkę – i przechwytuję kota z wielką dawką miłości. Pogłaskać go trochę. Niech wie, co to miłość.

WPADŁ W PUŁAPKĘ. Już nie pójdzie tam gdzie chciał, bo zapomni, co to było.

***

Mężczyzna wstał. Mężczyzna idzie.

– Kochanie, przytul – zrywam się i wieszam na nim. – Borze, jak on pachnie. – wywąchuję wszystko z jego szyi.

– Chciałem wyjść – mówi mężczyzna – mogę już iść?

-Och, momencik  – a ja sobie spokojnie chłonę jego ciepło.

Wszystko inne czeka. Cały świat może się spokojnie zatrzymać, bo przestaje mieć znaczenie. Jemu opadają ręce i robi się gorąco w kurtce. Jak mam potrzebę go przytulić, to nie ma szansy, żeby uciec.

To te momenty, gdy miłość przewyższa wszystko, gdy przytulenie, chwila razem zabiera czas i przestrzeń.

Czasami cały dzień.

Nie wiem, ja tak mam. U mnie w domu tak jest. Po prostu któreś z nas co jakiś czas wpada w pułapkę. Daje się zapomnieć w czasie.

Jeszcze nikomu nie udało się uciec.

Bo i po co? 😉